Afgelopen dinsdag, op 25 november 2025, vond een lezing plaats over het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap en de Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (WGBH/CZ). De bijeenkomst werd verzorgd door Else Kolkman en Anne-Rose Stolk van het College voor de Rechten van de Mens.
De lezing startte met een duidelijke boodschap: in Nederland streven we ernaar dat iedereen mee kan doen. Toch ervaren bijna één op de acht mensen met een beperking nog steeds obstakels op het gebied van arbeid, onderwijs, huisvesting en zorg. Het VN-verdrag handicap, dat sinds 2016 in Nederland van kracht is, vormt een belangrijke basis voor het bevorderen, beschermen en waarborgen van de mensenrechten van mensen met een beperking, met non-discriminatie als fundamenteel uitgangspunt.
Tijdens het eerste deel van de lezing werd uitgebreid stilgestaan bij de reikwijdte en betekenis van het VN-verdrag handicap. Onderwerpen als gelijkheid, non-discriminatie, zelfbeschikking en toegang tot fysieke omgevingen, informatie en communicatie kwamen aan bod. Een belangrijk onderdeel was de rol van wetgevingsjuristen bij de implementatie van het VN-verdrag in de nationale wet- en regelgeving. Aan de hand van de “Handreiking Wetgeving en het VN-verdrag handicap” werd inzichtelijk gemaakt hoe juristen actief kunnen bijdragen aan inclusief beleid. Er werd stilgestaan bij het belang van participatie: personen met een beperking moeten actief worden betrokken bij de totstandkoming en evaluatie van relevante wetgeving. Dit zorgt ervoor dat regelgeving daadwerkelijk aansluit bij de praktijk en de behoeften van deze groep.
Het tweede deel van de lezing stond volledig in het teken van het grondbeginsel non-discriminatie. Aan de hand van de WGBH/CZ werd duidelijk gemaakt waar wetgevingsjuristen alert op moeten zijn om te voorkomen dat wetgeving onderscheid maakt op grond van handicap of chronische ziekte.